Thursday, September 20, 2018

కిష్కింద కాండ (కధ)--మూర్తి కెవివిఎస్

కిష్కింద కాండ (కధ)--మూర్తి కెవివిఎస్

వెంకట్ మేష్టార్ని ఆ కోతి కరవకపోయి ఉన్నట్లయితే ఇంత దాకా వచ్చేది కాదు.వాటికి ఇప్పుడు కౌంట్ డౌన్ ప్రారంభమయింది.అలాగని వాటిని తుదముట్టించే పనులేం చేయట్లేదు సుమా ...!ఎలాగైనా సరే వాటిని బంధించి ఏ వ్యాన్ లోనో ఎక్కించి చత్తిస్ ఘడ్ బోర్డర్ లో ఉన్న దట్టమైన అడవుల్లో వదిలేసి రావాలని ఊరంతా కలిసి నిర్ణయించుకున్నాం.ఒకటా రెండా ముప్ఫై కి పైనే ఉంటాయి చిన్నవీ పెద్దవీ అన్నీ కలిపి..!ఈ సంఖ్య పెరుగుతూనే ఉంది చూస్తున్న కొద్దీ.మొదట్లో రెండో మూడో కనిపిస్తే పోనీలే వాటి మానాన అవే తిరుగుతున్నాయి,ఎవర్నీ ఏమి అనకుండా అనుకునేవాళ్ళం.కానీ అవి తమ పరిధిల్ని దాటుతున్నాయి.తాము నిజమైన కోతులమని నిరూపించుకుంటున్నాయి.
ఎలెక్ట్రానిక్,ప్రింట్ మీడియా మిత్రులు ఈ కోతుల అలజడి గురించి ఓ స్టోరీ చేసుకుంటాం అంటే రమ్మని చెప్పాను.ఆ విధంగా అయినా వీటి ఆగడాలు అధికారులకి ఊరి జనాలకి తెలుస్తాయని నా ఆశ.ఎందుకంటే వీటి మీద స్ట్రిక్ట్ చర్య తీసుకోడానికి చాలామంది సెంటి మెంట్ గా ఫీలవుతున్నారు.కొంతమంది వీటికి ఫ్యాన్స్ కూడా ఉన్నారు.అదీ సంగతి.
బెల్ కొట్టారు.పిల్లలు బిల బిల మంటూ క్లాస్ గదుల్లోనుంచి వస్తున్నారు.సరిగ్గా అదే సమయానికి మీడియా మిత్రులు కూడా తమ కెమెరాల తో స్కూల్ లోపలకి వచ్చారు.అంతా కలిసి నలుగురు ఉంటారు.వారిని ఆహ్వానించాను.
"రండి.మంచి వేళ కి వచ్చారు..అలా అటు వేపు పోదాం" అంటూ  వారిని తీసుకుని ముందుకి నడిచాను.కిచెన్ కి దగ్గర గా ఉన్న ప్రాంతం వైపు నడిచాము.స్కూల్ ప్రాంగణం అంతా కలిపి రెండు ఎకరాలు దాకా ఉంటుంది.చెట్లు కూడా చాలా ఉండి చల్లగా ఉంటుంది వాతావరణం.
ఆశ్చర్యం.ఒక్క కోతీ లేదు.కనీసం చిన్న పిల్ల కోతి కూడా..!ప్రతి రోజూ ఈ టైము కి వచ్చేవి ,ఎక్కడికి పోయాయి ఈ రోజు..?వీళ్ళు వస్తున్నట్లు వాటికి ముందే తెలిసి పోయిందా ...!వింత గానే ఉంది.

" ఏది మేస్టారూ...ఏవీ కోతులు..ఎక్కడా కనబడటం లేదు.ఈ టైము కి ఠంచన్ గా వచ్చేస్తాయని చెప్పారు" ఒక మీడియా ప్రతినిధి ప్రశ్నించాడు.

" అదేనండి..నాకూ వింత గా ఉంది.అసలు ఈ పాటికి వచ్చేస్తాయి రోజు.కొన్ని చెట్టు కొమ్మలు పట్టుకుని ఊగుతూ ఆడుకుంటూ ఉంటాయి.కొన్ని గోడ మీద తిరుగుతూ హడావిడి చేస్తుంటాయి.సరిగ్గా పిల్లలు అన్నాలు తినేసి లోపలకి వెళ్ళగానే వాళ్ళు పారేసిన మిగిలిన అన్నపు మెతుకులు తిండానికి దిగుతాయి.." వివరించాను.

" గమ్మత్తు గా ఉంది.మా రాకని పసి గట్టాయా ఏమిటి" ఇంకోతను అడిగాడు.

"అయినా అయి ఉండచ్చు.మీరు కెమేరాలు అవి తీసుకు వచ్చారు గదా ..చూసి ఈ కొత్త వ్యక్తులు హాని తలపెడతారేమో నని ఊహించాయేమో" అన్నాను.

ఆ తర్వాత రమారమి రెండు గంటలు పాటు వాళ్ళు పడిగాపులు కాశారు.ఒక్క కోతీ జాడ లేదు.ఇక చేసేది లేక సరే మళ్ళీ ఎప్పుడైనా వస్తాం అనేసి మీడియా మిత్రులు వెళ్ళిపోయారు.కాని అప్పటి నుంచి ఈ కోతుల జీవన శైలి మీద నాకు ఆసక్తి పెరిగింది.వాటికి మనలా నోరు లేదనే గాని ఎంత తెలివి.ఎంత కలిసి కట్టుగా కూడబలుక్కున్నట్లుగా జాడ లేకుండా పోయాయి.ఇంకా గొప్ప విచిత్రం ఏమిటంటే ఆ సాయంత్రం బడి విడిచి పెట్టే వేళకి అవి ఒక్కొక్కటే రాసాగాయి.అమ్మ భడవల్లారా ..ఏమి చాకచక్యం..నాకు మతి పోయింది..!
అసలు వీటి జీవన శైలి ఏమిటి అని నాకు ఆసక్తి పెరిగింది.ఆ రోజు నుంచి ఏ మాత్రం వీలు దొరికినా వాటిని గమనిస్తుండేవాడిని.నేను డిగ్రీ చదివే రోజుల్లో జాక్ లండన్ రాసిన "వైట్ ఫాంగ్ " అనే ఓ పెద్ద కధ చదివాను.ఒక  కుక్క తన ఆత్మ కధ రాసుకుంటే తన కష్ట సుఖాల్ని ఇంత ఇది గా రాసుకుంటుందా అనిపించింది.తీసిపారేస్తాం గాని ప్రతి జీవి తన జీవన పోరాటాన్ని నోరు విప్పి చెపితే ఆ గాధ ఏ మనిషి పోరాటానికీ తీసిపోదు.నిజం చెప్పాలంటే మనకంటే ప్రమాదకరమైన పరిస్థితుల్ని అవే ఎదుర్కుంటూ ఉంటాయి.

ఒక రోజు నేను  మా పాఠశాల ఎదుట ఉన్న కానుగ చెట్టు నీడ లో కూర్చొని ఉన్నాను.ఆ రోజు ఏదో విషయం మీద భారత్ బంద్.ఆందోళనకారులు వచ్చి పిల్లల్ని పంపించివేశారు.ఇక మేము ఎలా ఉండవలసిందే..ఖాళీ గా..!కుర్చీ వెనక భాగం లో ఏదో కదిలినట్టయితే వెనక్కి తిరిగి చూశాను.ఒక కోతి.బలం గా నే ఉంది.అది గాని దాడి చేస్తే చేసేది నాస్తి.

నేను దాన్ని  చూసి చూడనట్లు గానే ఏటో చెట్టు పైకి చూడసాగాను.ఆ కోతి నా ముందు కి వచ్చింది.దాని కళ్ళ లో ఒక చంటి పిల్లవాడిలో ఉన్న అమాయకత్వం.ఏ మాత్రం ఆందోళన చెందకుండా నా తో ఇంకో మనిషే ఉన్నాడు అనే ధ్యాస లో నేను ఉన్నాను.దానిని బెదిరించదలచుకోలేదు.సరే..అది కరిచినా ఫరవాలేదు ..ఏమైతే అది కానీ ..అని నిశ్చలం గా ఉన్నాను.నన్ను అది తదేకం గా పరిశీలించసాగింది.ఏమిటి వీడు నా మీదికి కళ్ళు ఉరిమి చూడటం లేదు.కర్ర తీసుకు రావడం లేదు.అలా ప్రశాంతం గా ఉన్నాడు.అసలు మనిషా..బొమ్మా ..అని తర్కించుకుంటున్నదేమో..!

ఓ రెండు నిమిషాలు గడిచాయి.నాకే ఆ మౌనం ని భగ్నం చేయాలనిపించింది.

" ఇక్కడ ఏమీ లేదు తినడానికి.ఈ రోజు మిడ్ డే మీల్స్ కూడా లేదు నీకు.సెలవనుకో ఈ రోజు సరేనా.." నెమ్మెది గా దానివైపు చూస్తూ అన్నాను.దానికి భాష తెలుసా అంటే ఏమీ చెప్పలేను.అలా అనిపించి అన్నాను.

ఆ మాట కి కోతి చిన్న గా కళ్ళు చికిలించిది.కొద్ది గా నోరు తెరిచి మళ్ళీ మూసి చప్పరించింది.ఏదో ఆలోచిస్తున్నట్లు గా మౌనం గా ఉండిపోయింది.ఏ చప్పుడూ చేయలేదు.కాసేపాగి ఏదో తప్పు చేసిన పిల్లాడిలా తల వంచింది.మళ్ళీ తల ఎత్తి నాకేసి అలాగే చూసి మెల్లిగా వెళ్ళిపోయింది.
అయితే ఆ తెల్లవారి బడి కి వెళ్ళగానే ఓ చెడు వార్త.అది కోతి కి సంబందించినదే. ఎనిమిదవ తరగతి పిల్లవాడిని కోతి గాయపరిచింది.వెళ్ళి చూస్తే దారుణం గా ఉంది.వాడి కాలి మీద కోతి పళ్ళ గాట్లు దిగి ఉన్నాయి.రక్తం వస్తోంది.వెంటనే మా స్కూల్ పక్కనే ఉన్న పిహెచ్సి కి తీసుకెళ్ళి ప్రాధమిక చికిత్స చేయించి ఇంటికి పంపించి వేశాము.

నాకు మతి పోయింది.ఇదేమిటబ్బా ఇవేళ ఈ పిల్లాడిని కరిచింది.నిన్న నాతో బాగానే ఉందే ఆ కోతి.పిచ్చి గాని చాలా కోతులు ఉన్నాయి.ఏదని గుర్తుపట్టి దానికి కౌన్సిలింగ్ ఇస్తాం..?అసలు ఎందుకు కరిచిందో..!నాలో ఆసక్తి మొదలైంది.వెంటనే ఎనిమిదవ క్లాస్ కే చెందిన శ్రీను ని పిలిచాను.

" శ్రీను...ఎందుకురా కోతి కరిచింది..వాడిని ?" ప్రశ్నించాను.

" ఏమో సార్...వాడు బస్ దిగి స్కూల్ లోపలకి వస్తూంటే పక్కనే పొంచి ఉండి కరిచింది..." అన్నాడు శ్రీను.

" మొన్న ..ఆ మధ్య ఈ రంజిత్ గాడు కొన్ని కోతుల్ని రాళ్ళు వేస్తూ తరిమాడు సార్.." పక్కనే ఉన్న ఇంకో కుర్రాడు చెప్పాడు.

"అదీ ...విషయం.అంటే అది జ్ఞాపకం పెట్టుకుని రంజిత్ ని వొంటరి గా దొరికిన సమయం లో ఓ పీకు పీకిందన్నమాట" ఆశ్చర్యపోయాను.

"అంతే కావచ్చు సార్" అన్నాడా కుర్రాడు.

"అనవసరం గా వాటివెంటబడి కొట్టకండి ...మనం హాని తలపెట్టము అనే ఆలోచన వాటికి కలిగినప్పుడు అవీ మనని ఏమనవు.." చెప్పాను.అలా చెప్పానే గాని లోపల నాకూ బెరుకు గానే ఉంది.
ఇంటర్వెల్ సమయం లో స్టాఫ్ రూం లో ఉండగా ఈ విషయమే చర్చ కి వచ్చింది.మా సీనియర్ రామేశ్వర రావు గారు వెంటనే తన అనుభవాల్ని చెప్పుకొచ్చారు.గతం లో ఆయన నారాయణ పురం అనే ఊరి లో పనిచేస్తున్నప్పుడు కోతుల తో తనకి ఉన్న అనుబంధాన్ని వివరించారు.

"అవి చాలా తెలివైనవండి బాబు.ఆ రోజుల్లో నేను పని చేస్తుండే ఆ ఊరి లోనే కాపురముండేవాడిని.మా ఇంటి ప్రాంగణం మామిడి చెట్లు ఇంకా ఇతర చెట్ల తో కళ కళ లాడుతూ ఉండేది.ఒక కోతుల గుంపు ఎప్పుడూ వాటి మీదే తిరుగుతుండేది.అయితే ఒకటి...సరిగ్గా మధ్యానం వొంటి గంట కి నేను భోజనానికి ఇంట్లోకి అడుగుపెడుతుంటానా...ఆ సమయం లో అవి అన్నీ చాలా క్రమశిక్షణ గా నాకు ఎదురు రాకుండా ఒద్దికగా ఓ పక్కన ఉండేవి.నేను భోజనం చేసి స్కూల్ కి వెళ్ళిపోగానే మళ్ళీ ఆ చెట్ల మీద ఇష్టారాజ్యంగా దూకూతూ పాకుతూ కిష్కింద కాండ ని తలపించేవి.ఇలా కొన్ని నెలలు గడిచిన తర్వాత ఆ ఊళ్ళో కొంతమంది కి చికాకు లేచి వీటిలో కొన్ని కోతులకి కరెంట్ షాక్ ఇచ్చి చంపేశారు.చిన్న వాటిని కూడా మట్టుబెట్టారు.బహుశా వాటి తల్లి కోతులనుకుంటా ...అందినవారినల్లా కోపం తో కొరికి పారేశాయి.దానితో ఊరి జనాలు ఇంకా ప్రిష్టేజ్ గా తీసుకుని వీటినన్నిటినీ చంపివేశారు.మీరు నమ్మరు...అలా జరిగిన ఏడాది లోగానే ఆ ఊరు అన్నిరకాలుగా దెబ్బతింది.రకరకాల కారణాలతో ఆ చంపిన వాళ్ళంతా ఊరు విడిచి పెట్టి పోవలసిన పరిస్థితి ఏర్పడింది.." చెప్పుకుపోతున్నారు రామేశ్వర రావు గారు.

" అది సరే...ఈ కోతులు ఇప్పుడెందుకని ...పల్లె నుంచి ఢిల్లీ దాకా ప్రతి చోటా విస్తరించి చికాకు చేస్తున్నాయి.మా చిన్నతనం లో ఎవరో కోతులు ఆడించే వాళ్ళదగ్గర తప్పా బయట ఎక్కడా కనిపించేవి కావు.నేను ఆ మధ్య బెంగుళూరు వెళ్ళాను.అక్కడా అదే బాధ.మా ఇంట్లోకి వచ్చి ఫ్రిజ్ తీసి ఫ్రూట్స్ అవీ కూడా ఎత్తుకుపోతుంటాయి అని వాపోతున్నారు అక్కడి మిత్రులు"

"అక్కడిదాకా ఎందుకు...?మొన్న మా ఇంట్లోకే ఓ కోతి వచ్చింది"

"ఆ..అప్పుడు ఏమయింది" ఆసక్తి గా అడిగాను.

" వాటితో ఎప్పుడూ ఒకటి గుర్తుంచుకోవాలి.వాటిని రెచ్చగొట్టకుండా ఉంటే వాటి పని అవి చేసుకుపోతాయి.మా ఆవిడ దాన్ని చూసి అరవబోయింది.సైలెంట్ గా ఉండమని సైగ చేశాను. ఇద్దరం కాసేపు అలాగే మాకు ఏమీ తెలీదు అన్నట్లు ఉండిపోయాము.అది అక్కడా ఇక్కడా వెతుక్కుని కొన్ని బియపు గింజలు బుక్కి వెళ్ళిపోయింది..మనం మనుషులము ,వాటికన్నా కొన్ని మెట్లు పైన ఆలోచించాలి తప్పా ..అవీ మనం ఒకే వేవ్ లెంగ్త్ లో ఆలోచిస్తే ఎలా "

"అది కరెక్టే సార్.అలాంటి అనుభవమే నాకు  జరిగింది.మరి వీటిని జనారణ్యం నుంచి ఎలా బయటకి పంపించడం..?"

" ఏ అరటిపండు లోనో మత్తు మందు పెట్టి ,అవి తిన్నాకా వ్యాన్ లో తీసుకు వెళ్ళి మన కి దగ్గరలో ఉన్న అరణ్యాల్లో వదిలిపెట్టడమే సరైన పని.చుట్టుపక్కలా గ్రామాలు లేకుండా ఉన్న అరణ్యాల్లో వదిలెయ్యాలి.."
ఆ తర్వాత ఊళ్ళో వాళ్ళతో మాటాడాం.అందరూ సహకరిస్తామని చెప్పారు.ఈ కోతుల్ని పట్టి బంధించి వేరే దూర ప్రదేశాల్లోని అరణ్యం లోకి పంపించడానికి ఏర్పాట్లు చక చకా జరిగాయి.దానికి కావలసిన మనుషులు పని వత్తిడి లో ఉండటం వల్ల నాలుగు రోజులు పోయిన తర్వాత వస్తామని కబురెట్టారు.నెమ్మెదిగా సమస్య ఓ దారికి వస్తున్నట్లే..!

కిటికీ లోనుంచి చూస్తే హాయి గా విహరిస్తున్నాయి వానరాలు.ఒక కోతి పొట్టకి దాని పిల్ల కోతి అతుక్కు పోయినట్లుగా పట్టుకుని ఉంది.ఆ తల్లి కోతి ఆ కొమ్మ నుంచి ఈ కొమ్మ కి ఇష్టం వచ్చినట్లుగా చెంగు చెంగు న దూకుతోంది.ఆ పిల్ల కోతి ఎక్కడ పడుతుందో అని అదే పనిగా చూడసాగాను.అబ్బే ...అది పట్టుకోవడమూ పర్ఫెక్ట్..ఇది దూకడం లోనూ పర్ఫెక్ట్.రెండూ రెండే.ఇంకో కోతి యేమో తీరిగ్గా పడుకుని ఉన్న మరో కోతి దగ్గరకి పోయి దానికి పేనులు చూస్తున్నట్లు చర్మం మీది వెంట్రుకల లోనుంచి పీకసాగింది.కాసేపున్నాక ఈ పీకించుకున్న కోతి తనకి సేవ చేసిన కోతి కి పేలు చూడసాగింది.ఎంత స్నేహ ధర్మం..!మిగతావి అన్నీ రకరకాల భంగిమల్లో విహరిస్తున్నాయి.ఏదీ కుదురు గా ఉండటం లేదు.

ఉన్నట్లుండి ఒక పిల్ల కోతి కీచ్ కీచ్ మంటూ మొత్తుకుంది.ఇక చూడండి...ఎక్కడెక్కడ కోతులన్నీ గుర్ గుర్ అంటూ దీని దగ్గర కి పరిగెత్తుకొచ్చాయి.వాటి భావి తరాల పట్ల ఎంత సమ్రక్షణా భావం..!అసలు సంగతి ఏమిటంటే ఓ కుక్క పోతూ పోతూ పిల్ల కోతిని చూసి బెదిరించింది.అందుచేత పిల్ల కోతి అరిచింది.సరే...ఇవన్నీ దగ్గరకి చేరుతుండడం తో ఆ కుక్క తోక ముడిచి పారిపోయింది.
నాలుగు రోజులు గడిచిన తర్వాత అనుకున్నట్లుగానే వానరాల్ని తీసుకెళ్ళిపోయారు.ఇప్పుడు మా బడి అంతా ప్రశాంతం గా ఉంది.మిడ్ డే మీల్స్ సమయం లో వానరాలు అటూ ఇటూ తిరుగుతూ ఉండే సన్నివేశాలు ప్రస్తుతం కనిపించడం లేదు.అందరం ఊపిరి పీల్చుకున్నాం.ముఖ్యం గా కోతి కరిచిన వెంకట్ మేష్టారు చాలా సంతోషించారు.ఈయన్ని మాత్రమే ఎందుకు కరిచాయి మిగతా మేష్టార్లని వదిలి పెట్టి అనుకుంటున్నారా..? దానికీ ఓ చిన్న కత ఉంది.

ఈయన ఎప్పుడూ బల్లెం లాటి ఒక పొడవాటి కర్ర పట్టుకుని కోతి ఎక్కడ కనిపించినా గెదిమి పారేసేవాడు.అందితే దెబ్బలు కూడా వేసేవాడు.మిగతా వాళ్ళు ఎంత చెప్పినా వినేవాడు కాదు.కోతి కి భయపడే వాడు ఏం మనిషండీ అంటూ మిగతా వాళ్ళని హేళన చేసే వాడు.ఐతే అవి గొప్ప ప్లాన్ వేశాయి ఓ రోజున.మధ్యానం మూడు గంటల సమయం లో మిగతా వాళ్ళంతా ఎవరి క్లాస్ ల్లో వాళ్ళు బోధిస్తున్నారు.ఆ రోజు హెడ్ మాస్టర్ గారు సెలవు.ఈయన ఒక్కడే ఆఫీస్ రూం లో ఏదో రాసుకుంటున్నాడు.మరి అవి ఏ విధంగా కమ్యూనికేట్ చేసుకున్నాయో యేమో గాని సుశిక్షితులైన సైనికుల్లా ముప్పేట దాడి చేశాయి ఈయన మీదకి..!

అంటే ఒక కోతుల బ్యాచ్ గది ఎడమ వైపు నుంచి దూసుకురాగా,ఇంకో బ్యాచ్ కుడి వైపు నుంచి వచ్చింది.మరొక బ్యాచ్ సరాసరి గది లోకి ప్రవేశించి ఎటాక్ చేశాయి.దానితో మన మేష్టారికి తప్పించుకునే వీలు లేకపోయింది.చెడా మడా కరిచి పారేసి తమ కసి ని తీర్చుకున్నాయి ఆ వానరాలు.మేష్టారి హాహాకారాలు మిన్ను ముట్టడం తో మిగతా స్టాఫ్ అంతా పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చారు.అందర్నీ చూసి అవి నిష్క్రమించాయి.అవి దాడి చేసిన ముప్పేట విధానాన్ని మేష్టారి నోట్లోంచి వింటుంటే ఆయనతో బాటూ మాకు కూడా వళ్ళు కంపించింది. ఇహ ఎలాగైనా వీటికి మంగళం పాడాలని అప్పుడే మేం నిర్ణయించుకున్నాం.

"మరి అందుకే ..అంత తెలివితేటలు ఉన్నాయి కాబట్టే అలనాడు వాల్మీకి ఆంజనేయుణ్ణి ఆ విధంగా వర్ణించాడు" అంటూ ముక్తాయించాడు మారుతీ భక్తుడైన ఓ మేస్టారు.
ఆ రోజు ని తల్చుకుంటూ వెంకట్ మేస్టారు బిక్కు బిక్కున గడిపేవారు.మొత్తానికి ఈ రోజుకి వాటి  టైం వచ్చింది.మత్తు అరటి పళ్ళు తిన్న ఆ కోతులన్నిటిని వ్యాన్ లో వేసుకుని తీసుకుపోయారు...మనుషులు..!" సార్ ..ఇక మీదట మీరు భయం లేకుండా గడపండి" అన్నాం ఆయన తో..!ఆనందం గా నవ్వాడు ప్రతి గా...!

కొన్ని నెలలు గడిచిపోయాయి.వర్షా కాలం...!  ఆ రోజుల్లో అటాచ్డ్ బాత్ రూంస్ అవీ లేవు.ఓ రోజు రాత్రి పూట లఘుశంక నిమిత్తం లేచి బయటకి వచ్చాను.మా డాబా కి వెనుక భాగం లో సన్ షేడ్ మీద ఏదో మెదిలి నట్లు అయింది.తల ఎత్తి పైకి చూశాను.ఒక కోతి దగ్గరకని ముడుచుకుని కూర్చుని ఉంది.దాని పొట్ట ని కౌగిలించుకుని ఒక పిల్ల కోతి ఉంది.ఏదో తప్పు చేసినట్లు గా నా వేపు చూసింది పెద్ద కోతి.పిల్ల కోతి మొహం అవతల వేపు ఉంది.మీరు అక్కడే ఉండండి.ఈ వాన లో మిమ్మల్ని ఎక్కడకి పంపనులే ..అనుకుని ,నా పని చూసుకుని లోపలకి వెళ్ళిపోయాను.

తెల్లవారింది.బయటకి వచ్చి మళ్ళీ ఆ సన్ షేడ్ మీద చూశాను.రాత్రి కనిపించిన కోతులు ఉన్నాయేమోనని..!లేవు...!వెళ్ళిపోయాయి.ఆ తర్వాత వర్షం పడిన ప్రతి రాత్రి అక్కడ చూస్తూనే ఉన్నాను.అవి మళ్ళీ ఎప్పుడూ రాలేదు. (సమాప్తం) (Written by Murthy K v v s )

No comments:

Post a Comment